P'

از آدم‌ها که دلگیر می‌شوم، به اسم‌شان توی گوشی‌ام، اسم فامیل‌شان را هم اضافه می‌کنم. یک جور انتقام است، برای منحصربه‌فرد نبودن‌ اسم‌شان - و شاید خودشان! - در گوشی‌ام، ذهنم، و قلب و زندگی‌ام. برای مثل همه شدن‌شان. که اسم‌شان یک تابلوی درخشان و چشم‌گیر و برجسته نباشد، که با اسم‌شان یاد هیچ‌چیزی نیفتم؛ که اسم و فامیل‌شان یک تابلوی کم‌رنگ و عادی باشد تنها برای شناسایی این آدم از دیگری.

در میان همه‌ی دوستان دور و نزدیکم، صرف‌نظر از سحر که شاید یک من دیگر است، لیدا و ساناز عجیب‌ترین نمونه‌هایند. کسانی که در اولین تعریف ذهنی تنها «هم‌اتاقی» بودند برایم: آدم‌هایی برای تنها نبودن و نه همراه بودن. بعد اما رسوخ کردند: به ریزترین مویرگ‌ها و تارهای عصبی‌ام. تبدیل شدند به «آدم‌های امن» من؛ بدون دخالت من! تنها و تنها به اراده‌ی خودشان. کسانی که توانستند «در کنارشان رقصیدن و آواز خواندن» را بر من هموار کنند. آدم‌هایی که بار چطور دوست داشتن‌شان را روی دوش من نگذاشتند. در تنگنا نبودم برای دانستن و ندانستن‌شان.